കോവിഡ് രോഗം പിടിപെടുന്ന എല്ലാവരും മരണപ്പെടുന്നില്ല. ചിലരിൽ മാത്രം അത് തീവ്രമായി രോഗമുണ്ടാക്കുന്നു, അവരിൽ കുറേ പേർ മരണപ്പെടുന്നു. അമിതമായ immune response ഇതിൽ പ്രധാന പങ്കു വഹിക്കുന്നു. ചിത്രം ശ്രദ്ധിക്കുക, ശ്വാസം മൂക്കിൽ കൂടി കടന്ന് alveolus വരെ എത്തുന്നതു വരെയുള്ള പ്രധാന ഇടങ്ങൾ അടയാളപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്, ഈ നാടകത്തിലെ ഓരോ രംഗവും ഓരോ ലൊക്കേഷനിൽ ആണ് അരങ്ങേറുക.
മാസ്‌ക് ധരിക്കാതെ സമൂഹം കൂട്ടം കൂടി മുന്നോട്ടു പോവുമ്പോൾ അന്തരീക്ഷത്തിലൂടെ ചെറുകണങ്ങൾ (small droplets or aerosol) വഴി സഞ്ചരിച്ചെത്തിയ വൈറസിനെ നാം ഉള്ളിലേക്ക് ശ്വസിക്കാൻ ഇടയാകുന്നു. വൈറസ് മൂക്കിലും തൊണ്ടയിലും മറ്റുമാണ് പ്രധാനമായും ബാധിക്കുക. ഇവിടെയുള്ള ലൈനിങ് വൈറസുകളെ തുരത്താൻ കഴിവുറ്റതാണ്. Innate immunity ഏറ്റവും ശക്തമായി ഇവിടെ കാണപ്പെടുന്നു. പ്രധാനമായും നമ്മുടെ മ്യൂക്കസ് (mucus എന്ന അൽപം കനമുള്ള ദ്രാവകം), അതിന്റെ നൈസർഗികമായ ആന്റിവൈറൽ പ്രവർത്തനം മൂലം വൈറസുകൾ തൊണ്ടയിലെ കോശങ്ങളിൽ അധികം കടന്നാക്രമിക്കാതെ കാത്തു കൊള്ളുന്നു.
വീടിന് സുരക്ഷയായി ഒരു വലിയ മതിൽ കെട്ടുന്നതു പോലെയാണ് ഇതിൻറെ റോൾ (കോശങ്ങൾ വീടാണെങ്കിൽ mucus ആണ് മതിൽ). അതു ചാടിക്കടന്നു വേണം വൈറസ് അകത്തു കയറാൻ. അതു കൊണ്ടു തന്നെ തൊണ്ടയിലോ മൂക്കിലോ സാധാരണ ജലദോഷത്തെക്കാൾ വലുതൊന്നും ഈ വൈറസിനും ചെയ്യാൻ സാധിക്കുന്നില്ല. ശരീരം സ്വമേധയാ ഉൽപാദിപ്പിക്കുന്ന അത്ഭുതകരമായ അണുനശീകരണ സിദ്ധികളുള്ള മ്യൂക്കസിന്റെ “ബലം” കൃത്രിമമായി “കൂട്ടാനും” മറ്റും അസാധ്യമാണ്. നീരാവിയും ചൂടു വെള്ളവുമൊക്കെ പ്രകൃതി തന്നിരിക്കുന്ന സംരക്ഷണത്തെ കോട്ടപ്പെടുത്തുമോ എന്ന് സംശയിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു, കാരണം അതിൻറെ physical composition വളരെ delicate ആണ്.
തൊണ്ട കഴിഞ്ഞുള്ള, ശ്വാസകോശത്തിലേക്കുള്ള തുരങ്കങ്ങളിൽ (large airways) ഉടനീളം മ്യൂക്കസ്-നു പുറമേ, പ്രതലത്തിൽ വന്നടിയുന്ന അണുക്കളെ തുരത്തുന്ന വളരെ സൂക്ഷ്‌മമായ ചൂലുകൾ ഉണ്ട്, cilia സീലിയ എന്നു വിളിക്കും. ഇവ എക്കാലവും ഉള്ളിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കുള്ള ഒരേ ദിശയിൽ തന്നെ ഒരു ചൂലു പോലെ വീശിക്കൊണ്ടേയിരിക്കും. ഇവയുടെ പ്രവർത്തനം കൊണ്ടാണ് ശ്വാസകോശത്തിൽ നിന്നും മാലിന്യങ്ങൾ അടങ്ങിയ കഫം ഇടയ്ക്ക് തൊണ്ടയിൽ എത്തുന്നതും നാം അത് പുറത്തേക്കു കളയുന്നതും.
പക്ഷെ ശ്വാസകോശം അങ്ങിനെയല്ല. അതിൻറെ ഏറ്റവും ഉള്ളിൽ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന അൽവിയോളസ് (alveolus) എന്ന അറയ്ക്കുള്ളിൽ മേൽപ്പറഞ്ഞ സുരക്ഷാ ക്രമീകരണങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെയില്ല. കാരണം oxygen വലിച്ചെടുക്കുന്ന വളരെ ലോലമായ ഭിത്തികളുള്ള അറയാണത്. മ്യൂക്കസ് അവിടെ ഉണ്ടാവാൻ പാടില്ല, ഉണ്ടായാൽ oxygen വലിച്ചെടുക്കാൻ കഴിയാതെ വരും. അവിടെ ആകെ സെക്യൂരിറ്റി ആയി നിൽക്കുന്നത് നമ്മുടെ macrophage (മാക്രോഫേജ്) ആണ്. ഇവനൊറ്റയ്ക്ക് വലുതായൊന്നും ചെയ്യാൻ കഴിവില്ല. എങ്കിലും വൈറസ് വന്നു എന്നറിഞ്ഞാൽ അവൻ ഉച്ചത്തിൽ അലറി വിളിക്കും. (cytokine production) എന്നു വച്ചാൽ “ഓടി വായോ ഓടി വായോ കള്ളൻ കേറി” എന്നാണ് പരിഭാഷ.
ഈ സിഗ്നലുകൾ കിട്ടിയാൽ ഉടൻ സമീപത്തുള്ള രക്തധമനികളിൽ കൂടി റോന്തു ചുറ്റുന്ന പട്ടാളക്കാർ ഓടിയെത്തും (WBC). പിന്നെ അവിടെ ഒരു ഏറ്റുമുട്ടലാണ്. അതിൽ എഴുതിയാൽ തീരത്തയത്രയും കഥാപാത്രങ്ങളും അവർ തമ്മിലുള്ള communication-ഉം (ആശയവിനിമയം) നടക്കുന്നു. ഈ ആശയവിനിമയം പ്രധാനമായും സൈറ്റോകിൻസ്‌ cytokines എന്ന chemicals വഴിയാണ് നടക്കുന്നത് (ഉറുമ്പുകൾ തമ്മിൽ കമ്മ്യൂണിക്കേറ്റ് ചെയ്യാൻ pheromones ഫെറോമോൺസ് (മണം) പ്രയോഗിക്കാറുള്ളതു പോലെ) അങ്ങനെ, ഈ വൈറസിനെ കീഴ്പെടുത്തുന്നതു വരെ, ശ്വാസകോശത്തിൽ വലിയ അലാറം മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു, കൂടുതൽ പോരാളികൾ (WBC) എത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കാര്യം സാധിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ അലാറം നിലയ്ക്കുന്നു, ഓടി വന്ന എല്ലാവരും പിരിഞ്ഞു പോവുകയും ചെയ്യും. അതായത് വൈറസ് നശിച്ചു പോയി, happy ending. ഏറിയാൽ ചെറിയ ഒരു ചുമയും പനിയും മാത്രമേ ഇതിനിടയിൽ രോഗിക്ക് തോന്നുകയുള്ളൂ.
എന്തോ കാരണവശാൽ ചിലർക്ക് ഈ അലാറം, അഥവാ സൈറൺ, ഓണായാൽ ഓഫ് ആവുകയില്ല. മലഞ്ചരിവിൽ കൂടി ഓടുന്ന കാറിൻറെ ബ്രേക്ക് പൊട്ടുകയും, അക്സിലറേറ്റർ ഫുൾ സ്‌പീഡ്‌ പൊസിഷനിൽ സ്റ്റക്ക് ആവുകയും കൂടി ചെയ്താൽ എന്തു ചെയ്യും? അതു പോലെയുള്ള ഒരു paradox (വിരോധാഭാസം) സംഭവിക്കാറുണ്ട്. അതായത് ബെല്ലും ബ്രേയ്‌ക്കും ഇല്ലാതെ ഇമ്മ്യൂണിറ്റി താണ്ഡവമാടുകയാണ്. രോഗിക്ക് ശാസം മുട്ടുന്നു, നില പെട്ടെന്നു വഷളാവുന്നു. ഒരു മരുന്നും ഫലിക്കാത്ത അവസ്ഥ. നമ്മുടെ സുരക്ഷയ്ക്കായി നിയോഗിക്കപ്പെട്ട ഇമ്മ്യൂണിറ്റി നമ്മുടെ സ്വന്തം ശ്വാസകോശത്തെ ബോംബിട്ടു നശിപ്പിക്കുന്ന ഈ ഭീകരമായ അവസ്ഥ ആർക്ക്, എപ്പോൾ, എന്തു കൊണ്ട് ഉണ്ടാവുന്നു എന്ന് ശരീരത്തിനു മാത്രം അറിയാം. ശാസ്‌ത്രലോകത്തിന് ഇത് ഇന്നും അജ്ഞാതമായി നില കൊള്ളുന്നു.
